Ανάβαση στην Σημαία του Γκάρτζου στα 1.684μ (Οκτώβριος 2018)
Οκτώβρης και επιστροφή στα βουνά για να χορτάσουμε τα χρώματα του φθινοπώρου. Τηλέφωνο στον Θανάση Μουστάκα, πού θ' ανέβουμε αυτή τη φορά; Αποφασίζουμε για τη Σημαία του Γκάρτζου, την κορυφή πάνω από το ξωκλήσι του Προφ. Ηλία (η κορυφή νοτιοανατολικά της Σκλίβας). Η παρέα μας αυτή τη φορά απαρτίζεται από Βάσω - Γιάννη -'Αλμπα, Θανάση Μουστάκα, Αλέκο Λεπενιώτη και επιπλέον Ειρήνη Ράπτη - Γρηγόρη Ντέρη.
Για μένα είναι ιδιαίτερη αυτή η ανάβαση για δυο λόγους. Καταρχάς είναι η κορυφή του τείχους της Τζούρτζιας, της Κουρούνας, του βουνού που φάνταζε πανύψηλο στα παιδικά μου μάτια, του βουνού που όλοι μας κοιτάμε με τον πρωινό καφέ αλλά και με τον απογευματινό:-))) Έχει καταγραφεί στο dna μας, τις προάλες η μικρή Αλεξάνδρα, η κόρη της Ελένης Ράπτη έγραφε σε μια έκθεσή της "... κάτσαμε έξω και κοιτάγαμε το βουνό την Κουρούνα..." και πραγματικά θεωρώ ότι αν ρωτήσεις έναν Τζουρτζιώτη τι θυμάται πρώτο από το χωριό θα σου απαντήσει η Κουρούνα. Επιπλέον, ο λήσταρχος Γρηγόρης Γκάρτζος, απ΄όπου και το όνομα της κορυφής, ήταν αδελφός της προγιαγιάς μου Ειρήνης, της μητέρας του παππού μου του Χρήστου του Τάμου. Εκεί πάνω είχε το λημέρι του και φύλαγε καραούλι. Όταν ο παππούς μου ξεκίνησε αμούστακος το μεγάλο ταξίδι της ζωής του για την Αθήνα είχε στην τσέπη του ένα χρυσό τάληρο που του είχε δώσει ο θείος του ο Γκάρτζος.
Πρωί Σαββάτου συναντιόμαστε στον Άγιο Γιώργη, περνάμε το ποτάμι, και αρχίζουμε την ανάβαση: Καπρέτσια, Μούτσερ, λα Γκορτς, Σουρίνια, Φουντούνα αλ Αντων, του Κουπρίι, λα Μεράντζ, του Κουάστε, λα Σούλιου. Τοπωνύμια που δύσκολα αποδίδονται με το ελληνικό αλφάβητο, αλλά επιμένουμε να τα καταγράφουμε και να τα μνηνομεύουμε πριν σβήσουν οριστικά μαζί με τους τελευταίους κτηνοτρόφους που έζησαν στα βουνά μας.
Η ανάβαση συνεχή και δύσκολη, όπως έλεγε και ο Γρηγόρης "Δεν βρίσκω πού να πατήσω, πού είναι το μονοπάτι;" τα μονοπάτια έχουν σβήσει, δεν υπάρχουν πια κοπάδια στα βουνά και η φύση απλώνεται, θεριεύουν τα θαμνοτόπια. Ανεβαίνουμε ελεύθερα με οδηγούς τους Θανάση και Αλέκο που ήδη είχαν πάρει τις πληροφορίες τους και αναγνωρίζουν βέβαια και τον τόπο πολύ καλά.
Χρειαστήκαμε τέσερις ώρες μέχρι την σημαία του Γκάρτζου για μια υψομετρική διαφορά 800μ από τα 884μ στον Άγιο Γιώργη έως τα 1.684μ στην σημαία. Αγναντέψαμε την κοιλάδα του Άσπρου προς Μηλιά, Καλλιρρόη, Πολυθέα στα ανατολικά, προς Γαρδίκι στα νότια και τις κορυφές της Κακαρδίτσας και του Καταραχιά στα δυτικά. Το οροπέδιο πάνω στην κορυφή ήταν καταπράσινο και μας εντυπωσίασε με το μέγεθός του, ποιος θα το περίμενε η απότομη Κουρούνα να κρύβει μια πεδιάδα εκεί ψηλά! Είναι όμορφος ο τόπος μας, κοιτάω τις φωτογραφίες και δεν ξέρω ποια να διαλέξω...
Στη διαδρομή συναντήσαμε το κοπάδι με τις αγελάδες του Γιώργου Κονταξή, ανταμώσαμε με μερικά αγέρωχα έλατα, με κατακόκκινες κρανιές, με κέδρα με περίεργα σχήματα σαν γλυπτά, με μεράντζες, μαλόκερα και σφεντάμια του λιτσάρ, δέντρα που στα μάτια μας έδειχναν ίδια αλλά για τους ανθρώπους που ζούσαν απ' το βουνό, είχαν διαφορές και ονομασίες.Στην επιστροφή ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή και μόνο όταν φτάσαμε στο ύψος του Προφήτη Ηλία πήραμε το μονοπάτι για κει, για να κάνουμε έναν μικρό κύκλο.
Η διαδρομή μας ανέβηκε στο wikiloc.
Από την σημαία του Γκάρτζου, καλό χειμώνα!
