Ανάβαση στoν Καταραχιά (Αύγουστος 2018)
Και μετά την Κακαρδίτσα, σειρά είχε ο δικός μας Καταραχιάς, το βουνό που δεσπόζει πάνω από την Τζούρτζια, δυο δυάρες κορυφές μέσα σε δυο μέρες δεν είναι κι άσχημα.
Ο Θανάσης Μουστάκας είχε κανονίσει με τον Δημήτρη Κούτσια να μας προωθήσει μέχρι το μαντρί της Πλάκας στην καρότσα του αγροτικού
του, γιατί δυστυχώς οι δρόμοι για τα μαντριά της Τζούρτζιας είναι
ιδιαίτερα κακοτράχαλοι. Περάσαμε τα ξωκλήσια της Αγίας Μαρίνας
και των Αγίων Αποστόλων και συνεχίσαμε διαδοχικά από τα μαντριά -
τοποθεσίες Λα Σάλτσι, Λάκωμα, Λα Στρισουάρα, Λα Κιέτρι, στη βρύση του
Γκρέκου. Ονόματα που ηχούν τόσο όμορφα και είναι καλό να τα αναφέρουμε
για να μην λησμονιούνται.
Ο
Θανάσης είχε κάνει στα δεκατρία του στρουγγάρης στο μαντρί της Ρέντας
οπότε χρίστηκε και οδηγός μας σε αυτή την πεζοπορία. Μαζί μας ο
ξάδελφος Γιώργος Μαυρομμάτης, ο Αλέξης Νικολόπουλος, η Λένα Δήμα και η
Άλμπα. Στο μαντρί της Πλάκας (1.800μ) κατεβήκαμε από την καρότσα και πήραμε την ανηφόρα για
να βγούμε στην παλιά βλαχόστρατα Τζούρτζια – Ματσούκι. Περάσαμε από τις
καταβόθρες (λάκκοι με πέτρες όπου στραγγίζει το νερό της βροχής και του
χιονιού και γεμίζει τις υπόγειες δεξαμενές των φυσικών πηγών), από την
Φιτσιουάνα (τοποθεσία που το όνομά της σημαίνει μέρος που σφυρίζει ο
αέρας), από το Λα κρούτσι (σταυρός), Λα φούρλι τιλιάτς (σφαγμένοι
κλέφτες), φωτογραφηθήκαμε στο Δέλτα του Καταραχιά, χαιρετήσαμε τις
Κουρκουμπέτες (μέρος με άγριες κολοκύθες), βρήκαμε δυο - τρεις
οντάδες (απάγκια μέρη φτιαγμένα με ξερολιθιά για προστασία του βοσκού
από τον άνεμο) και άλλους τόσους πύργους (κουκουρέλου στα βλάχικα,
μεγάλοι ορειβατικοί κούκοι) και μετά από δύο ώρες ανάβασης και περίπου 4 χλμ φτάσαμε στο
κολωνάκι σε υψόμετρο 2.299μ.
Από την κορυφή αγναντέψαμε τα ίδια μέρη που βλέπαμε και δυο μέρες πριν από την Κακαρδίτσα, αλλά από ελαφρώς διαφορετική γωνία. Επιπλέον βλέπαμε και την Τζούρτζια. Ο καιρός μας απειλούσε από το πρωί με βροχές, αλλά τελικά το πνεύμα του βουνού μας προστάτεψε και γυρίσαμε στεγνοί, παρόλο που στη γύρω περιοχή έβρεξε. Εμείς ακούγαμε τα μπουμπουνητά και απολαμβάναμε τις εικόνες που σχημάτιζαν τα σύννεφα σε έναν υπέροχο ουρανό τις οποίες και προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε σε μερικές φωτογραφίες.
Στην
επιστροφή βρήκαμε τον χωματόδρομο και συνεχίσαμε προς το μαντριά της
Σαλατούρας και της Ρέντας, περάσαμε από το καταπράσινο Δοκίμι (αλπικό
οροπέδιο) και τελικά μας παρέλαβε ο Δημήτρης από το χωράφι του Μίχα.
Χαιρετήσαμε και τους σπάνιους και μυστηριώδεις ίταμους (τίσι στα
βλάχικα) και καταλήξαμε στην πλατεία της Τζούρτζιας για παγωμένη μπύρα.
Σχετικά με τους ίταμους μερικές πληροφορίες από τον ιστότοπο dasarxeio.com:
«Πρόκειται
για αειθαλές δέντρο, που ακολουθεί μια στρατηγική επιβίωσης με αντοχή
στην πίεση, με βραδεία αύξηση, που αργεί να φτάσει στην ωριμότητα (70
έτη) αλλά μακροβιότατο. Η ηλικία του σύμφωνα με άτομα που βρέθηκαν
σήμερα, υπολογίζεται 2000 και 3000 χρόνια, το ύψος του ξεπερνά τα 20
(έως 28) μέτρα με ανώτερη διάμετρο τα 2 μέτρα ή 7 μέτρα με σύνθετους
κορμούς.
Η κοινή ονομασία του είναι ίταμος ή ήμερο έλατο ή δέντρο
του θανάτου. Είναι ένα μυστηριώδες δέντρο. Εκτός από το σαρκώδες τμήμα
του καρπού του, όλα τα άλλα μέλη του είναι τοξικά. Ωστόσο ο παράξενος
τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται και η ικανότητά του να αναβλαστάνει
και να αναδημιουργεί παντοτινά τον εαυτό του, τον φέρνει κοντά στην
αθανασία. Ο ίταμος προκαλεί το θάνατο αλλά δεν πεθαίνει ποτέ. Οι
άνθρωποι ενθουσιάζονταν από τα δέντρα του ιτάμου με ηλικία χιλιάδων
χρόνων και πάντα είχαν μια αμφιλεγόμενη σχέση με το δέντρο, μια σχέση
που ταλαντευόταν μεταξύ της λατρείας και της καταστροφής. Στους
ευρωπαϊκούς λαούς και ιδιαίτερα στους Κέλτες, ο ίταμος θεωρούταν ότι
είναι σύμβολο της παλιάς μαγείας και ότι αποτελεί το πιο ισχυρό δέντρο
για προστασία ενάντια στο κακό.»
Το τραγούδι του Καταραχιά και η διαδρομή από την Ρέντα μέχρι στην κορυφή στο wikiloc.
Τζούρτζια, 14/8/2018
