Ανάβαση στην κορυφή Αστραπή του Κόζιακα (Ιούλιος 2010)
Εκκίνηση
από το χιονοδρομικό κέντρο Περτουλίου (υψόμετρο 1170μ.) με στόχο την
"κατάκτηση"
της κορυφής Χατζηπέτρος ή Αστραπή (υψόμετρο 1901μ) με ενδιάμεση στάση
στο καταφύγιο του Κόζιακα
(υψόμετρο 1798μ). Χρειαστήκαμε 2 ώρες κι ένα τέταρτο από το
πάρκινγκ του χιονοδρομικού έως το καταφύγιο και άλλη μισή ώρα έως την
κορυφή. Μέσα σε σχεδόν τρεις ώρες ανεβήκαμε 731 μέτρα, κουραστικό μεν
αλλά όπως όλοι λένε "τα αγαθά
κόποις κτώνται"!
Το μονοπάτι ήταν πολύ καλά σηματοδοτημένο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Ξεκινήσαμε από την ξύλινη γέφυρα στα Περτουλιώτικα λιβάδια, ακολουθήσαμε για λίγο τον δασικό δρόμο, βρήκαμε την πινακίδα για το καταφύγιο, αρχίσαμε την ανάβαση σ' ένα χαλικόστρωτο δρόμο και μετά στο μονοπάτι μέσα από ένα σκιερό δάσος. Στην πορεία βρήκαμε ένα ξέφωτο γεμάτο πανύψηλες φτέρες, λίγο μετά χάσαμε το μονοπάτι και βρεθήκαμε σε μια στάνη (τα σκυλιά αλυχτούσαν εκεί κοντά), μετά από μια μικρή περιπλάνηση αντιμετωπίσαμε το πιο δύσβατο κομμάτι της διαδρομής και ... να!! το καταφύγιο. Αν και όχι ιδιαίτερα προπονημένοι τα καταφέραμε!
Μετά από μια σύντομη ξεκούραση στο καταφύγιο συνεχίσαμε προς την κορυφή, δεν μπορέσαμε να βρούμε το μονοπάτι οπότε η ανάβαση ήταν κάπως ζόρικη, όμως η ανταμοιβή μας ήταν μεγάλη όταν ξεχωρίσαμε από μακριά το κολωνάκι. Η θέα φυσικά από την κορυφή ήταν πανοραμική, αγναντέψαμε τον κάμπο, τα βουνά του Ασπροποτάμου, τα βουνά των Αγράφων, μυρίσαμε αυτόν τον υπέροχο, ελαφρύ και μυρωδάτο αέρα που υπάρχει εκεί στα ψηλά, υπογράψαμε στο τετράδιο που βρήκαμε μέσα στο σιδερένιο κουτί, στείλαμε τους χαιρετισμούς μας σε φίλους και βουνά, κοιτάξαμε μια τελευταία φορά γύρω και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Σημειωτέον ότι στο καταφύγιο δεν βρήκαμε νερό, η βρύση ήταν στεγνή, κατά τη διάρκεια της διαδρομής υπήρχαν μια - δυο κοπάνες αλλά δεν τις εμπιστευθήκαμε. Η ιδέα του όλου εγχειρήματος ανήκε στον καλό μας φίλο Παναγιώτη Λεπενιώτη ο οποίος και μας οδήγησε στα ψηλά, τον ευχαριστούμε και ελπίζουμε του χρόνου να ανέβουμε ακόμα ψηλότερα.
View Καταφύγιο Κόζιακα in a larger map
Αφετηρία μας το πάρκινγκ του χιονοδρομικού.
Περνάμε την ξύλνη γέφυρα και βρίσκουμε την ταμπέλα.
Τα σημάδια μάς οδηγούν καλά.
Με το πρόσχημα μιας φωτογραφίας, ευκαιρία για μια ανάσα.
Μια ερειπωμένη καλύβα.
Ένα τηλέφωνο για σιγουριά ότι δεν έχουμε χαθεί.
Ένας όμορφος βράχος.
Η θέα όλο και απλώνει.
Πλησιάζουμε άραγε;;;
Μες στις φτέρες.
Μια κοπάνα.
Κοντά στα σύννεφα.
Στα δύσκολα, λίγο πριν το καταφύγιο.
Το σαλέ του χιονοδρομικού κάτω χαμηλά.
Το καταφύγιο.
Στο καταφύγιο.
Στο καταφύγιο.
Ανεβαίνοντας στην κορυφή.
Επιτέλους, το κολωνάκι.
Το καταφύγιο από ψηλά.
Η σφραγίδα της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
Η πλάκα του ΕΜΟΤ.
Η επαφή με το κολωνάκι μάς αναζωογονεί.
Στην κορυφή.